کد مطلب:102391 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:385
پدرش حسین نقابت خاندان ابی طالب، امیری حج و نظر در مظالم را به عهده داشت. معزالدوله ی بختیار از امرای آل بویه وی را از این سمتها بر كنار كرد، لیكن حسین تن به خواری نداد. تا اینكه عضدالدوله در سال 367 وارد بغداد شد و دولت آل بویه را یكپارچه كرد، و در سال 369 پدر رضی را دستگیر و در قلعه ی فارس به زندان انداخت و املاكش را مصادره كرد. در آن هنگام ده سال بیشتر از زندگی رضی نمی گذشت و به سرودن اشعار آغاز نهاده بود، چون شنید كه مطهر بن عبدالله وزیر عضدالدوله به پدرش گفته است: «چه اندازه در برابر ما به استخوانهای پوسیده می بالی!» و مقصودش نیاكان وی از امامان شیعه بود، از این اهانت سخت به خشم آمده قصیده ای در هجو مطهر سرود، در آن قصیده ضمن هجو و تهدید آن وزیر، پدر خود را می ستاید و بدو افتخار می كند. شگفت آنكه این قصیده ی بلند و استوار كار كودكی دهساله است و به نبوغی پیشرس دلالت دارد. شریف هیچ مالی از كسی نمی پذیرفت و شعر خود را هم وسیله ی كسب مادیات نساخته بود، بلكه مدح خلفا و ملوك و امراء را بر پایه ی روابط دوستانه، یا منظورهای [صفحه 32] سیاسی گذاشته بود و به همین مناسبت در نظر آنان جلال و شكوه بسیاری داشت. بهاء الدوله به وی لقب «رضی ذی الحسین» داد. شرف الدوله پدرش را آزاد كرد و بهاءالدوله علاوه بر بازگرداندن مسئولیتهای پیشین به وی، نظارت بر امور سادات خاندان ابی طالب در سراسر مملكت را هم بر آنها افزود، لیكن حسین ترجیح داد به استراحت بپردازد و تا هنگام درگذشت، همه ی آن كارها را به تدریج به شریف رضی واگذار كرد. رضی در نزد دانشمندان روزگار خود در بغداد دانشهای گوناگونی آموخت: از ابوعلی فارسی و ابن جنی و مرزبانی، نحو و لغت، از قاضی عبدالجبار، مكتب اعتزال، از شیخ مفید، فقه و اصول عقیده ی امامی، و از استادان تفسیر و حدیث و فلسفه و كلام و علوم بلاغی نیز سود جست. در اشعار عاشقانه ی شریف دركی راستین و احساساتی آتشین موج می زند. وی در غزلیات خود كمال عفت و پاكی را رعایت كرده است، و بیشتر اشعار او با زندگی و تاثرات ذهنی او پیوند دارد. مرثیه نیز در اشعار شریف جایگاه خاصی دارد. مراثی بسیاری برای مادر و پدر و استادان و دوستان خود چون ابن جنی و ابی اسحاق الصابی گفته است. لیكن بیشترین مرثیه های او درباره ی جدش حسین بن علی (ع) است. سادگی و متانت كلمات مرثیه های او باعث شده بود كه نوحه خوانان در بغداد و كربلا این ابیات را به صورت نوحه می خواندند. سید رضی در نثر نیز استاد بود و از جمله آثارش بجز تالیف نهج البلاغه در سال 400 ه.، كتابهای ذیل است: المتشابه فی القرآن، مجازات الاثار النبویه، تلخیص البیان عن مجازات القرآن، الخصائص و كتابهای دیگر. وفات او در بغداد در سال 406 اتفاق افتاد. [صفحه 33] برای اطلاع بیشتر به منابع زیر مراجعه كنید: شوقی ضیف، تاریخ الادب العربی، ج 5 مناهل الادب العربی، شریف رضی، شماره ی 14 دیوان شریف رضی. جعفری، سید محمدمهدی، سید رضی، تهران، طرح نو، چاپ دوم 1378. [صفحه 35]
شریف ابوالحسن محمد الرضی الموسوی در سال 359 ه. در بغداد متولد شد. جد هفتم او از سوی پدر طاهر ذی المناقب ابواحمد الحسین، امام موسی الكاظم (ع) است و جد مادریش امام زین العابدین (ع).
صفحه 32، 33، 35.